خدایا ؛ من دنیای شیرین با تو بودن را در این سلول تنگ ، به دنیای بزرگی که تو با من نباشی ، ترجیح میدهم !

دستت را روی سینه ام بگذار و هراس و شتاب تپش های قلبم را آرام کن !

مرا از زمینی که بدان چسبیده ام ، جدا ساز و از تعلقات بازدارنده ، بازم بدار !

خدا یا ؛ آیه ای را که از قرآن تو یافته ام میخوانم ، نه یک بار که بارها !

((الحمدلله الذی اذهب اَنّ الحَزَن اِنّ رَبَّنا لغفورٌ شَکور
سپاس خدایی را که اندوه را از ما برگرفت که خدای ما بسیار بخشاینده و شاکر است.))

من از تکرار حریصانه ی این آیه ، چه برکاتی که تناول نکرده ام !

خدایا ؛ دستت را به من بده

میخواهم آن را روی سینه ی مردمی بگذارم که از شادمانی بهره ی چندانی ندارند، اندوهگینند ...

آراممان کن خدا  از پریشانی و اندوه ، از غم ، از نگرانی ، از تشویش ، از بلاتکلیفی ، از سرگشتگی  رهایمان ساز!

"مردمان پریشان هیچگاه راه به رشد نمیبرند."

*خدایا شادمان کن و بر دل ها و لب های ما  لبخندی از تبسم نمکین خود بنشان*

خدایا ؛ امروز همه ی آنانی را که با من نامهربانند و با من نامهربانی کرده اند ، یک به یک پیش چشم آوردم و برای آنان از پیشگاه تو ، بخشایش و سلامت و رحمت آرزو کردم.

خدایا ؛ آنچنان گشایشی در دلهای ما پدید آور که ما کینه های کهنه و تازه را تا سالیان دور ، با خود حمل نکنیم !

دلهای ما مستعد کِشت شکوفه اند ، چرا در آن ها خس و خار بکاریم ؟!

دلهای ما میتوانند محل تابش نور باشند ، چرا به سیاهی دچارشان کنیم ؟!

بعد از گذشت چند ساعت به کلاهبرداری ! ،

بعد از چند روز به دوستی ،

بعد از چند ماه به همکاری ،

بعد از چند سال به همسایه ای ...

اما

بعد از یک عمر به خدا اعتماد نمی کنیم !